Lisette Thooft De vrouw die ik was – debuutroman
HEKS IN DE HEKSENKRING – Boekrecensie
Ik zette de volle vazen neer op de eettafel en bij de bank. Schonk een groot glas druivensap in uit de koelkast. Installeerde me op de bank. Haar lange slanke benen … nee, helaas gewoon mijn eigen benen, beetje mollig. Ik belde Saar. ‘Ben jij eigenlijk al in de overgang?’ vroeg ik plompverloren.
Door Marianne van Waterschoot
Als je denkt dat het romandebuut van Lisette Thooft een gezellige zomerroman is, dan heb je gelijk. Als je denkt dat het een spiegelend verhaal is, dan heb ook jij gelijk. Als je denkt dat het boek spiritueel gelaagd is, dan heb je ook gelijk. Is vrouwelijkheid alleen maar synoniem voor zacht, zorgzaam en poezelig? Niet in het echte leven. Niet in dit verhaal.
Marise van Hout is een vrouw van ‘ongeveer middelbare leeftijd’, een tijd die zich kenmerkt door fysieke en emotionele veranderingen. Ze is getrouwd met Jasper. Haar opgroeiende dochter Jorinde past niet echt in haar perfecte plaatje. Marise verdiept zich in sprookjes, mythen en fabels en kijkt vanuit die beleving naar het leven. Vooral heksen fascineren haar. Heksen die vooral slinks en duivels te werk gaan: haar gemêleerde vriendinnenclub, haar jaloerse stiefzus en de vrouw, die wel eens haar nagels zou kunnen slaan in haar echtgenoot. Ze schaaft en schuurt meestal in gedachten alle rafelige en scherpe randjes in haar leven weg. Het leven is echter geen maakbaar sprookje. Een week met vriendinnen in de Zwitserse bergen verandert alles. Via een leugen ontdekt ze de ontrouw van haar man en dan lijkt ze alle troeven in handen te hebben. De ontmoeting daarna met een man in Berlijn laat alle schellen van haar ogen vallen.
De lezer wordt direct deelgenoot van een ongemakkelijk gesprek tussen Marise en haar man Jasper. Hij vertelt haar dat hij onverwacht voor zijn werk naar het buitenland moet. Ze zou dat gewend moeten zijn, maar laat haar net jarig zijn in die periode. Net doen alsof dat minder belangrijk is of toch laten merken dat ze het allesbehalve leuk vindt? Dilemma’s die in het verhaal terugkeren. Wil ze de perfecte vrouw zijn (of spelen), wat zoveel betekent als door iedereen lief en aardig gevonden worden, dan moet ze heel wat concessies aan zichzelf doen.
‘De vrouw die ik was’ vertelt in sprankelende zinnen een herkenbaar verhaal. Het is een geestige roman over dromen en wakker worden, rivaliteit en steun tussen vrouwen onderling en de vraag of je altijd de waarheid moet vertellen. En wat dan die waarheid is. De gedachtewereld van de hoofdpersoon, die de realiteit ontloopt of juist bevestigt, is met cursieve zinnen vormgegeven. Er hangt een sprookjesachtige sfeer met scherpe randjes en kantjes. De titel intrigeert, want is de hoofdpersoon aan het eind van het verhaal een verbeterde versie van zichzelf? Is ze gegroeid door de ervaringen? Of is het een verwijzing naar oeroude ondeugden en deugden als jaloezie en vertrouwen, onzekerheid en vastberadenheid, haat en liefde, naar sprookjes en realiteit, waarmee de mensheid zich vanaf het oerbegin uitgedaagd heeft geweten?
Hoewel fictief, zullen heel wat lezers – en vooral vrouwen – zichzelf in situaties in het boek herkennen. De keuze voor de gelaagde binnen- en buitenwereld van de hoofdpersoon is erg doeltreffend om het leven zowel te ontmythiseren alsook het uitdagende en speelse ervan te laten zien. Huwelijk, scheiding, menopauze, de veranderende verhouding met een opgroeiend kind, het ‘wishful thinking’, de zo belangrijke maar ook af en toe irritante vriendinnen, het loslaten van idealen en het omarmen van jezelf en de realiteit, wie herkent het niet? Het leven is een aaneenschakeling van voor- en tegenspoed. Ik wil wel lid worden van Lisette Thoofts heksenkring.
We leven in een fantasiewereld, een wereld van illusie. De grote opdracht in het leven is om de realiteit te vinden. (Iris Murdoch)
De vrouw die ik was – Lisette Thooft /uitgeverij Querido – ISBN 9789021450452